Την Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015 ήταν η «Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας», ένα φαινόμενο που φαίνεται τα τελευταία χρόνια να βασανίζει όλο και περισσότερους ανήλικους μαθητές και έφηβους.
Στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγίων Θεοδώρων πραγματοποιήθηκαν διάφορες δράσεις και βιωματικές δραστηριότητες στις οποίες συμμετείχαν όλοι οι μαθητές του σχολείου. Πιο συγκεκριμένα το υλικό που χρησιμοποιήθηκε ήταν το εξής:

«Τα μπαλόνια της φιλίας» ταινία μικρού μήκους 

«Η Μίνα αλλάζει σχολείο» παραμύθι

«Το λελέκι και οι φίλοι του», παραμύθι από την ΕΨΥΠΕ
«Το αηδόνι», ταινία μικρού μήκους από το 33ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών
«Το πάρτι», ταινία μικρού μήκους από το 32ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών
«Εσένα που λατρεύω», τραγούδι του Μιχάλη Σταβέντο
«Όχι στην ενδοσχολική βία», τραγούδι από μαθητές.
Κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής των δραστηριοτήτων οι μαθητές έπαιξαν παιχνίδια ρόλων και μελέτησαν περιπτώσεις ενδοσχολικής βίας, έτσι ώστε να μπουν στη θέση του θύτη, του θύματος και του περίγυρου και να κατανοήσουν τις συμπεριφορές τους. Στην ερώτηση: «Γιατί πιστεύεις ότι ένας μαθητής θύτης συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο;» κάποιοι μαθητές απαντήσανε:
«Εγώ πιστεύω ότι ο θύτης συμπεριφέρεται τόσο άσχημα, γιατί ο θύτης συνήθως είναι ένας κακός ενήλικος ή ανήλικος, που δεν έχει τόσα πολλά προσόντα σαν τα θύματα. Έτσι για να μην αισθάνεται άσχημα και να νομίζει ότι έχει και αυτός προσόντα, συμπεριφέρεται έτσι.» Δημήτρης Μαλόβορυβας Δ2
«Ο θύτης συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο στα θύματα, γιατί θέλει να δείξει ότι είναι δυνατός. Στην πραγματικότητα όμως είναι αδύναμος μέσα του, αλλιώς δε θα συμπεριφερόταν έτσι.» Χριστίνα Στέρπη Δ2
«Ο θύτης συμπεριφέρεται έτσι γιατί έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα και νομίζει πως με αυτόν τον τρόπο θα γίνει πιο δυνατός.» Βασίλης Κοντοσώρος Δ2
«Ο θύτης συμπεριφέρεται έτσι γιατί νομίζει ότι θα έχει περισσότερου φίλους και θα κάνει τον αρχηγό για να έχει τον έλεγχο του σχολείου. Αυτό όμως δεν γίνεται γιατί το σχολείο δεν του ανήκει. Γι' αυτόν τον λόγο το θύμα πρέπει να το πει στους γονείς του και στη δασκάλα του για να σταματήσει να γίνεται». Χρήστος Παγανάς Δ2

Όταν οι μαθητές ρωτήθηκαν τι θα λέγατε σε ένα θύτη ή ένα θύμα οι μαθητές απάντησαν:
«Στον θύτη θα λέγαμε: Μάζεψε τα χέρια και τα πόδια σου κοντά στο σώμα σου. Μη χτυπάς, μην κλοτσάς. Να φέρεσαι καλά και όχι άσχημα στα άλλα τα παιδιά. Στοθύμα θα λέγαμε: μην στεναχωριέσαι κάποτε θα καταλάβει το λάθος του και θα σου ζητήσει συγγνώμη.» Δημήτρης Σιούτης, Μαριτίνα Κυριάκη Δ2
Επίσης άλλα παιδιά έγραψαν:
«Πρέπει να καταλάβουμε ότι στο σχολείο όλα τα παιδιά είμαστε ίσα μεταξύ μας και έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Θα αισθανόμουν πολύ άσχημα εάν έβλεπα κάτι τέτοιο να συμβαίνει στο σχολείο μας». Κυριακή Νάνου Δ2
«Ο θύτης για μένα συμπεριφέρεται άσχημα γιατί έχει μεγαλώσει ο ίδιος μέσα στον εκφοβισμό και του αρέσει να γελάει με τους άλλους και να τους πληγώνει. Θα ήμουν θυμωμένος και λυπημένος εάν ποτέ ο θύτης με κοροΐδευε». Κώστας Τζωρτζάκης Δ2
Οι μαθητές ευαισθητοποιήθηκαν, έψραψαν διάφορα ποιήματα , άρθρα, τραγούδια , έφτιαξαν αφίσες και ζωγραφιές με σχέση την εξάλειψη της ενδοσχολικής βίας. Παρακάτω παρατίθονται κάποια από αυτά.
Τραγούδι «Όχι βία στα σχολεία» από τους μαθητές του Δ2: Κωνσταντίνα Νάνου, Δημήτρης Μαλόβρουβας, Τάσος Λαζαρόπουλος, Γκλόρια Κάνατσι
Σ' όλα τα σχολεία
κάθε είδους βία
χαλάει τη φιλία

Ο θύτης είναι αυτός
που πειράζει τον καλό

Και το θύμα το καλό
αβοήθητο είναι εδώ.

Όλα τα παιδιά φωνάζουν δυνατά:
ΟΧΙ ΒΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Γιατί κρατάς για μυστικό
τις εικόνες τις σκληρές;

Πές' το σε κάποιον που αγαπάς,
που πιστεύεις και τιμάς.

Σταμάτα τώρα, γιατί
έρχεται η ώρα.

Όλα τα παιδιά φωνάζουν δυνατά:
ΟΧΙ ΒΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Άρθρο του μαθητή Δημήτριου Σιούτη Δ2
Ο Σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο που αναφέρεται στη χρήση της βίας μεταξύ μαθητών με στόχο να προκληθεί πόνος ή αναστάτωση. Εμφανίζεται με μορφή λεκτικού, κοινωνικού ή ηλεκτρονικού εκφοβισμού. Θύτης λέγεται αυτός που εκφοβίζει το θύμα και θύμα αυτός που δέχεται σχολικό εκφοβισμό.
Πιστεύω πως ο θύτης συμπεριφέρεται άσχημα γιατί επιθυμεί να ασκήσει ή ασκεί συνεχώς δύναμη και εξουσία και να είναι ο κυρίαρχος όλων, κυρίως όμως των πιο αδύναμων. Για να σταματήσει ο θύτης, θα πρέπει να είναι ενήμεροι ο γονείς, ο δάσκαλοι και όποια πρόσωποα μπορεί ν α απευθυνθεί το θύμα για να ζητήσει βοήθεια.
Θεωρώ πως εκτός από το θύμα, βοήθεια ίσως περισσότερο χρειάζεται ο θύτης, διότι πρόκειται για ένα άτομο ψυχικά άρρωστο, δυστυχισμένο. Είναι σημαντικό για τα παιδιά θύματα να θυμούνται πως η διαφορετικότητά μας είναι που μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς και θα πρέπει να νιώθουμε περήφανοι και όχι φοβισμένοι.