Κοινωνία! Κοινωνικό σύνολο! Ένα πλαίσιο σημαντικό για την εξέλιξη του ατόμου! Είναι δυο «χέρια» ανοικτά που καλούνται να κλείσουν και να κρατήσουν μέσα τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, προερχόμενους από κάθε σημείο και κάτω από ακραίες, πολλές φορές, συνθήκες. Πρόσφυγες, μετανάστες, ασυνόδευτους ανήλικους και άτομα με ιδιαιτερότητες. Δύο είναι οι επιλογές γι΄ αυτά τα «χέρια»: να κλείσουν στοργικά και να εντάξουν κάθε κατηγορία ατόμων ή να γίνουν δαγκάνες και να πονέσουν ή να εξαλείψουν κάθε τι ξένο! Σχολείο! Ένας χώρος που διαδραματίζει τον σημαντικότερο ρόλο, μετά την οικογένεια, στην αρχή αλλά στην πορεία της ζωής κάθε ατόμου ξεχωριστά! Κάθε μέλους της κοινωνικής δομής ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών, καταγωγής, γλώσσας, θρησκείας, οικονομικού και κοινωνικού υπόβαθρου! Δύο χώροι, αναγκαία, αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοβοηθούμενοι! Το σχολείο, σαν ζωτικό κύτταρο της κοινωνίας, θα πρέπει να έχει σαν βασικό του ρόλο τη διατήρηση στη ζωή κάθε μέλους της! Η κοινωνία από την πλευρά της, σαν βασικός και υγιής οργανισμός, θα πρέπει να θεωρεί κάθε μέλος της εξίσου σημαντικό και να το αξιοποιεί με ισότητα όπου μπορεί να λειτουργήσει ορθά! Πώς όμως θα γίνει αυτό; Μόνο με την κοινή θέληση! Με την κοινή προσπάθεια! Αν κάθε ένας από μας μπορέσει να αποδεχτεί τον διπλανό του, όπως και αν είναι, είτε σε επίπεδο κοινωνίας είτε σε επίπεδο σχολικής μονάδας! Σκεπτόμενοι όλα τα παραπάνω πόσο μεγαλύτερη αναγκαιότητα αποκτούν, αν αναφερόμαστε σε άτομα μικρής - σχολικής ηλικίας! Αλήθεια! Πόσα παιδιά δε βρίσκουν καταφύγιο στις ελληνικές κοινωνίες και πόσα από αυτά δεν προσμένουν να σταθούν στα πόδια τους αποκτώντας μόρφωση και παιδεία! Προσδοκούν να ενσωματωθούν και να ενταχθούν στη νέα σχολική τους μονάδα και έπειτα, πέρα και έξω από αυτήν, στη νέα κοινωνική δομή που θα τα περιβάλλει στο εξής! Χωρίς φόβο, μειονεξία και αγωνία! Ο τρόπος που θα μας κάνει να θελήσουμε αλλά και πρακτικά να ενσωματώσουμε αυτά τα «αλλότρια» για μας στοιχεία είναι μόνο η ενσυναίσθηση! Πόσο εύκολο είναι να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας και να βρεθούμε στη θέση τους; Έχουμε τη γενναιότητα να αναλογιστούμε πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες μεταξύ σιγουριάς και άνεσης με το απόλυτο κενό; Μπορούμε να συλλογιστούμε με θάρρος πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε απ΄ την ασφάλεια των κοινωνικών συναναστροφών στην ολοκληρωτική μοναξιά; Στην εποχή της κρίσης και της αστάθειας σε όλους τους τομείς αυτά όλα είναι, αν όχι αναπόφευκτα να συμβούν, τουλάχιστον πολύ κοντινά και πιθανά, μιας και συμβαίνουν ήδη σε συνανθρώπους μας! Ας συνειδητοποιήσουμε άμεσα πως ο μόνος τρόπος να λειτουργεί η κοινωνία ομαλά, χωρίς παραβατικά συμβάντα, είναι η απόλυτη συνεργασία για το κοινό συμφέρον! Και η αρχή είναι η αποδοχή της αξίας και της ισότητας του καθενός, ασχέτως της διαφορετικότητάς του! Η κάθε διαφορετική ύπαρξη είναι το απόλυτα αναγκαίο κομμάτι του παζλ που λέγεται κοινωνία! Αν θέλουμε, τρόπους βρίσκουμε! Σεβασμός, αγάπη, ισότητα! Έννοιες τόσο σπουδαίες! Υπάρχουν στη σύγχρονη κοινωνία; Θέλουμε να υπάρχουν; Μας συμφέρει να υπάρχουν στον βαθμό που πρέπει; Ο προβληματισμός ας είναι η αρχή μιας προσπάθειας για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας! Χωρίς τον φόβο, την αταξία, τις φανερές και πλάγιες διακρίσεις και ανισότητες της υπάρχουσας κατεστημένης!

Κατερίνα Παντελή

Εκπαιδευτικός 1ου Δημοτικού Σχολείου Αγ. Θεοδώρων

Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στην κατεύθυνση «Κοινωνικές διακρίσεις, Μετανάστευση και Ιδιότητα του Πολίτη»